Pijpen leggen

Na het succesvol plaatsen van de brug tussen twee verschillende jackets was het voor mij tijd om weer eens een andere omgeving op te zoeken. Met een leerzame tijd achter de rug op de HLS-2000 was een nieuwe omgeving een welkome afwisseling.

Voor ik echter weer terug zou gaan naar het vasteland was er nog een schip in het veld dat ik mocht verblijden met mijn aanwezigheid, de PLB-648. Zoals de afkorting misschien al deed vermoeden is de PLB-648 een Pipe Lay Barge, maw. een pijpenlegger. Pijpenleggers worden gebruikt om leidingen aan te leggen voor het transporteren van gas, water en olie. De pijpen die gemaakt worden kunnen varieren van ongeveer 30 cm in diameter tot bijna twee meter diameter.
Om naar mijn nieuwe verblijf te komen ben ik per sleepboot over gevaren met tussendoor nog een overstap naar een andere sleepboot. Aangekomen op de PLB-648 leek het uitgestorven, wat niet geheel vreemd was omdat het al 8 uur 's avonds was.
Na wat gezoek had ik mijn collegas voor de paar dagen aan boord gevonden. Een hechte en gezellige groep mensen, met veel humor. Eigenlijk zoals ik meeste Britten tot nu toe mee heb gemaakt offshore, erg droge humor.
Na enkele rondleidingen aanboord langs de verschillende afdelingen had ik, met de nodige voorkennis uit Delft, alles wel door. Aangezien mijn verblijf toch een aantal dagen was wilde ik meer te weten te komen en dus heb ik me maar op het meest abstracte gefocust.
Zonder het te vermoedden van iets wat zo recht toe recht aan lijkt, is er bij de kwaliteitscontrole van de pijpen een behoorlijke portie abstract denkvermogen nodig. Het beoordelen van de uitkomsten van de AUT (Automatic Ultrasonic Testing), heeft me toch zeker een dag bezig gehouden om de basis goed te doorgronden. Je krijgt namelijk een visualisatie te zien van de gemaakte las om de volledige omtrek en dit op meerdere doorsneden en aan weerszijden van de las. Dit is dan allemaal in meerdere stroken naast elkaar weergegeven, in het begin een overdosis aan info, maar uiteindelijk kun je in een oogopslag zien of de kwaliteit van de las voldoende of onvoldoende is. Toen ik eenmaal doorhad hoe het zat, had ik voornamelijk nog vragen die geweerd werden met antwoorden dat het minstens een maand zou kosten om er nog meer van te begrijpen...
Helaas was dit het punt dat het aan boord een beetje saai werd, dus maar eens met de duik verantwoordelijke mee om te zien hoe de duikverrichtingen er aan toe gaan aan boord van de PLB-648, die beperkt bleven tot het bekijken van de stinger (de hellende constructie in het water die geleidelijk de pijpleiding te water laat en voornamelijk onder water ligt, in de foto het witte voorwerp).

Omdat de duikactiviteiten te weinig en slecht geregeld waren gingen we een klein toneelstukje opvoeren en de verantwoordelijke leidinggevende eens aan de tand voelen. Ik werd voorgesteld als iemand van kantoor die het duiken kwam beoordelen en met een paar vooraf besproken vragen was de toon gezet, het was een controle... Excuses en leugens, zoals me later verteld werd, vlogen me om de oren. In het nauw gedreven was het mooiste verzinsel dat er een droge oefening geweest was. Alle duikers werden nadat we klaar waren, ingelicht over de oefening die dezelfde dag nog plaats gevonden zou hebben... voor als we na zouden vragen...

Na dit laatste avontuur was het dan toch tijd geworden om weer naar het vaste land te gaan. Na afscheid genomen te hebben werd ik opgehaald met de Heli en met een tussenstop op een drilling rig (mobiel platform dat de werkelijke gaten boort), omdat het vliegveld in Doha weer eens gesloten was voor arriverende VIPs, had ik na een lange 4 weken offshore weer vaste bodem onder de voeten. 4 weken die erg spannend en leerzaam waren.