Woestijn Crossen!!!

Donderdag na thuiskomst ben ik op uitnodiging van een Nederlandse collega mee gegaan naar een feestje van de vereniging voor Nederlands sprekenden. Zoals we allebei al vermoedden waren we de jongst aanwezige volwassenen... Maar ook hier waren weer nieuwe gezichten van mensen die ook voor Maersk werken en onder het genot van het vloeiende goud werden grote verhalen en ervaringen uitgewisseld. Tegen alle verwachtingen in was het een erg geslaagde avond.

Nauwelijks bekomen van de donderdagavond, was er vrijdagavond uiteraard ook wat te doen... Weer door collegas uitgenodigd mocht ik dit keer naar een poolside party/verjaardag. Iets wat eigenlijk tekort duurde, maar na navragen, voor een goed doel. De volgende dag zouden een aantal de woestijn met hun bolides trotseren in een tocht naar de binnenzee Khor Al Udeid. Deze tocht stond al op mijn verlanglijstje als dingen die ik sowieso wilde doen, dus heb ik subtiel mijzelf uitgenodigd.
Zo gezegd zo gedaan, dus de volgende ochtend (zaterdag) was het om 10 uur verzamelen om met de caravaan op pad te gaan.
Op de kaart ligt Doha in het midden aan de oostkust en Khor Al Udeid zuidoost grenzend aan Saudi Arabia. De woestijntocht begon vanaf de plek op de kaart waar de weg langs de oostkust ophoudt. Om het mulle zand te trotseren hebben we toen onze bandenspanning gereduceerd en kreeg ik aanwijzingen over hoe ik het zand moest beteugelen. In een groep van 4 autos baanden we een weg door de duinen zand waarbij we de natte vlakten, uitlopers van de binnenzee, moesten mijden.
Heuvel op, heuvel af, vervolgens een nog steilere duin om te beklimmen, al vrij snel lukte het me om vast te komen zitten... Gelukkig waren er ervaren mensen bij die me zo los trokken. Over het algemeen was het heel makkelijk, het devies was planken. Maar met de nodige stuurmanskunst kwam de een toch verder dan de ander.
Na een tocht van ongeveer drie uur waren we aanbeland bij de binnenzee, met een waarachtig uitzicht. Tijd om te zwemmen en te genieten van de meegenomen proviand. Eigenlijk vond ik de woestijn verbazingwekkend koel, slechts iets van 42 a 43 graden. Niet heel veel warmer dan Doha...
Na een uur of twee was het weer tijd om te vertrekken, ditmaal gingen we via de wat makkelijkere weg terug. In de woestijn zijn veel grote vlakten van zout/zand veroorzaakt door het verdampen en terugdringen van de zee. Deze droge vlaktes dienen als het ware als snelwegen. Als afsluiter zijn we vlak voor het einde van onze woestijntrip een grote duin opgecrosst om vervolgens de steile hoop zand weer te glijden, eigenlijk net skien dat woestijn rijden, alleen wat warmer...

Pijpen leggen

Na het succesvol plaatsen van de brug tussen twee verschillende jackets was het voor mij tijd om weer eens een andere omgeving op te zoeken. Met een leerzame tijd achter de rug op de HLS-2000 was een nieuwe omgeving een welkome afwisseling.

Voor ik echter weer terug zou gaan naar het vasteland was er nog een schip in het veld dat ik mocht verblijden met mijn aanwezigheid, de PLB-648. Zoals de afkorting misschien al deed vermoeden is de PLB-648 een Pipe Lay Barge, maw. een pijpenlegger. Pijpenleggers worden gebruikt om leidingen aan te leggen voor het transporteren van gas, water en olie. De pijpen die gemaakt worden kunnen varieren van ongeveer 30 cm in diameter tot bijna twee meter diameter.
Om naar mijn nieuwe verblijf te komen ben ik per sleepboot over gevaren met tussendoor nog een overstap naar een andere sleepboot. Aangekomen op de PLB-648 leek het uitgestorven, wat niet geheel vreemd was omdat het al 8 uur 's avonds was.
Na wat gezoek had ik mijn collegas voor de paar dagen aan boord gevonden. Een hechte en gezellige groep mensen, met veel humor. Eigenlijk zoals ik meeste Britten tot nu toe mee heb gemaakt offshore, erg droge humor.
Na enkele rondleidingen aanboord langs de verschillende afdelingen had ik, met de nodige voorkennis uit Delft, alles wel door. Aangezien mijn verblijf toch een aantal dagen was wilde ik meer te weten te komen en dus heb ik me maar op het meest abstracte gefocust.
Zonder het te vermoedden van iets wat zo recht toe recht aan lijkt, is er bij de kwaliteitscontrole van de pijpen een behoorlijke portie abstract denkvermogen nodig. Het beoordelen van de uitkomsten van de AUT (Automatic Ultrasonic Testing), heeft me toch zeker een dag bezig gehouden om de basis goed te doorgronden. Je krijgt namelijk een visualisatie te zien van de gemaakte las om de volledige omtrek en dit op meerdere doorsneden en aan weerszijden van de las. Dit is dan allemaal in meerdere stroken naast elkaar weergegeven, in het begin een overdosis aan info, maar uiteindelijk kun je in een oogopslag zien of de kwaliteit van de las voldoende of onvoldoende is. Toen ik eenmaal doorhad hoe het zat, had ik voornamelijk nog vragen die geweerd werden met antwoorden dat het minstens een maand zou kosten om er nog meer van te begrijpen...
Helaas was dit het punt dat het aan boord een beetje saai werd, dus maar eens met de duik verantwoordelijke mee om te zien hoe de duikverrichtingen er aan toe gaan aan boord van de PLB-648, die beperkt bleven tot het bekijken van de stinger (de hellende constructie in het water die geleidelijk de pijpleiding te water laat en voornamelijk onder water ligt, in de foto het witte voorwerp).

Omdat de duikactiviteiten te weinig en slecht geregeld waren gingen we een klein toneelstukje opvoeren en de verantwoordelijke leidinggevende eens aan de tand voelen. Ik werd voorgesteld als iemand van kantoor die het duiken kwam beoordelen en met een paar vooraf besproken vragen was de toon gezet, het was een controle... Excuses en leugens, zoals me later verteld werd, vlogen me om de oren. In het nauw gedreven was het mooiste verzinsel dat er een droge oefening geweest was. Alle duikers werden nadat we klaar waren, ingelicht over de oefening die dezelfde dag nog plaats gevonden zou hebben... voor als we na zouden vragen...

Na dit laatste avontuur was het dan toch tijd geworden om weer naar het vaste land te gaan. Na afscheid genomen te hebben werd ik opgehaald met de Heli en met een tussenstop op een drilling rig (mobiel platform dat de werkelijke gaten boort), omdat het vliegveld in Doha weer eens gesloten was voor arriverende VIPs, had ik na een lange 4 weken offshore weer vaste bodem onder de voeten. 4 weken die erg spannend en leerzaam waren.

Pile driving, seal plates, grouting, transition pcs...

Het is alweer een tijdje geleden dat ik gepost heb en na een eerste mislukte poging zonet probeer ik het nu nog eens.

Allereerst ik zit nog steeds offshore en begin redelijk gewend te raken aan het dagelijkse ritme hier. Tussen 5 en 6 sta ik op en ongeveer 5 uur ben ik actief bezig met offshore activiteiten bezichtigen, vragen stellen en rondes maken op het dek. Tussendoor hebben we uiteraard ontbijt, lunch en aan het einde om 5 uur het avondeten. Meestal ben ik daarna lichtelijk uitgeput. Het is niet dat ik de hele dag extreem actief bezig ben, maar meer een combinatie van wachten op dingen om te gebeuren, de hoge temperatuur van 35 plus graden en misschien ook wel het vroege opstaan.


Naast de dagelijkse rituelen gebeuren hier natuurlijk ook nuttige dingen. Zo is in de laatste anderhalve week een hoop vooruitgang geboekt. Hier een korte omschrijving van de geboekte vooruitgangen:

• Na het rechtop zetten, zgn. upending, is de jacket naar de zeebodem afgezonken en is met behulp van allerlei wonderlijke digitale systemen binnen een nauwkeurigheid van 1 graad op de zeebodem geplaatst.
• Na het op de grond zetten van de jacket zijn er door de poten van de jacket palen geheid. Deze palen zijn in meerdere fasen verlengd, op deze manier werd verhinderd dat de palen door hun eigen gewicht en het gewicht van de hamer, zouden beschadigen. Uiteindelijke penetrerende lengte van de lengte van de palen was ongeveer 120 meter de zeebodem in, met een totale lengte van ongeveer 180 meter vanaf de bovenkant van de jacket. In totaal heeft het heien van de palen zo'n drie dagen gekost.
• Na het succesvol heien van de palen werden de poten en de heipalen aan elkaar gelast met behulp van afsluitende platen, de seal plates. Nu de ruimte tussen de heipalen en de poten van de jacket afgesloten waren was het tijd om deze op te vullen met cement; het zgn. grouten. Hierbij moest gedurende het maken van het cement steeds monsters gewogen worden om te bepalen of de dichtheid de juiste was. Nadat de poten volledig gevuld waren moest het cement dat uit de overvloei punten kwam weer getest worden. Een van de taken die ik had was het waarborgen dat deze dichtheden de juiste waren.
• Na het grouten werden de verloopstukken, letterlijk vertaald transition pieces, op de uiteinden van de poten gelast. Na het succesvol positioneren en lassen van deze verloopstukken was het tijd voor de laatste grote activiteit, namelijk het plaatsen van het laagste dek, het mezanine deck. Ook al zou dit een makkelijke klus moeten zijn duurde het oplijnen van het dek en de verloopstukken meerdere uren voordat het dek vast gelast kon worden.

Na het succesvol afronden van alle grote activiteiten werden er nog een paar dagen gespendeerd aan het opruimen van rotzooi, maar ook het stralen en verven van kale delen aan de jacket en andere kleine klusjes. Voor mij vooral tijd om installatie procedures voor volgende activiteiten door te lezen.

Gisteren hebben we onze vaste plek voor de afgelopen anderhalve week verlaten om naar een ander platform te gaan in het veld. Op de nieuwe locatie hebben we vandaag een brug naar een naast gelegen platform geplaatst met een overbrugging van ongeveer 100 meter. Je zou denken dat het zo gepiept is, een brug op zijn plaats tillen. Echter al met al heeft het zo'n 5 uur in totaal gekost. De voornaamste activiteit die tijd kostte was het ballasten van het schip (het verpompen van water van de ene kant van het schip, naar de andere kant), terwijl de grote kraan de brug van ongeveer 600 ton van de ene kant naar de andere kant van het schip draaide.

Na een spannende en leerzame tijd aan boord van de HLS-2000 is van hogeraf besloten dat ik ook maar eens een kijkje moet nemen aan boord van een pijpenlegger. Derhalve zal ik over een paar uur het schip verlaten voor een nieuwe tijdelijke offshore residentie aan boord van de PLB-648 (Pipe Lay Barge).

Dat was het dan weer voor nu... Tot de volgende keer ;) !